Z fragmentów zasłyszanych wspomnień Joanna Rudniańska, z wykształcenia matematyk, utkała z logiczną precyzją fascynującą, wręcz metafizyczną, a zarazem dziecinnie prostą opowieść o wojennym i powojennym losie kilku rodzin z warszawskiej Pragi. "W powieści tej - opowiada autorka - jest wiele prawdziwych historii. Ale pomysłem, początkiem była jedna: pewien mężczyzna woził tramwajem swoją córeczkę po warszawskim getcie i mówił jej: patrz i zapamiętaj to, co widzisz. Usłyszałam to po 50 latach z ust tej właśnie dziewczynki na kasecie nagranej przez Fundację Shoah Stevena Spielberga. Potem spacerowałyśmy razem po Warszawie i opowiadała mi dalej. Bez tamtego spaceru nie powstałaby ta książka." Główna bohaterka "Kotki Brygidy", w czasie wojny kilkuletnia dziewczynka, stawia pytania, jakie może zadać tylko dziecko - bo dla dorosłych odpowiedzi są tak oczywiste, że nawet się nad nimi nie zastanawiają. „Akacja, okupacja, kolacja, kapitulacja…” - powtarza w kółko mała Helena,skacząc przez skakankę, dumna z nowo zapamiętanych słów. A potem zakłada opaskę z niebieską gwiazdą, która „pasuje jej do płaszczyka” (prezent od chłopca z sąsiedztwa). To czarodziejska opaska. Tomek mówi, że „kto ją nosi, widzi to, czego inni nie widzą”. Sąsiedzi znikają, przenoszą się do getta. Siostra pana Kamila zastawia Helenie na przechowanie swoją kotkę-bez-imienia. Kotka na zawsze pozostanie „Kotką Brygidy”. Ten żywy depozyt w istocie jest metaforą - pamięcią? winą?świadkiem? (…) Autorka wyróżniona za mistrzowski opis okupacji z perspektywy dziecka - opowiedzianej szeregiem żywych obrazów - smakami, zapachami, strachem… Zapis przeczuć i domysłów - dziecięca chaotyczna układanka, sumująca się w panoptikum wojenne. Fragment uzasadnienia Jury literackiego nagrody „Książka Roku Ibby”